Στην Ελλάδα της κρίσης, που δεν δακρύζει
παρ’ ότι ξεπουλάει τα παιδιά της και με ψεύτικα, μεγάλα λόγια παραμυθιάζεται
για την ιστορία της, οι πολίτες ετοιμάζονται να επιλέξουν τους πολιτικούς που
θα κυβερνήσουν.
Κι έχουν να επιλέξουν
από μια «βεντάλια» πολιτικών ανδρών και γυναικών και από μια σειρά από κόμματα
που στην πλειονότητά τους είναι κατώτερα των περιστάσεων.
Την ώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ
τραγουδάνε «κυρ Αλέκο (Φλαμπουράρη), κυρ Αλέκο με το… κόκκινο γιλέκο», στη ΝΔ
λένε: «απολείπειν ο Θεός Αντώνιον… Σαμαρά», τον μοναδικό δηλαδή που έσωσε τη
χώρα και ανέλαβε το πολιτικό κόστος ενώ διάφορα μειράκια και γαλάζιες
γεροντομπεμπέκες το παίζουν τώρα σωτήρες.
Στο Ποτάμι λένε ότι το…
πήδηξαν το ποταμάκι κι ετοιμάζονται να προσγειωθούν στην πραγματικότητα ενώ στο
ΠΑΣΟΚ σιγοτραγουδούν «οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι χάντρες».
Η Ζωή
με τον «Παναγιώτη τον Νομισματοκοπείο» υψώνουν τα χέρια και λένε «Bella Ciao»
και «πάγωσε η τσιμινιέρα» και το ΚΚΕ ετοιμάζεται για επέλαση στα Χειμερινά
Ανάκτορα με το «Εμπρός της γης οι κολασμένοι» να ηχεί στους δρόμους του
κέντρου.
Ο Πάνος ο ψεκασμένος κάνει ότι μπορεί να φανεί και θα βγει στο πάλκο
να τραγουδήσει «σε λένε Αλέξη, με λένε Πανούλη, κρατάς τα βιβλία, κρατώ μια
καρδιά» που έλεγε και ο Σταμάτης Γαρδέλης.
Σε πρίμο σεκόντο ο
Βασίλης Λεβέντης τραγουδά τα «παιδιά του Πειραιά» και παίρνει την ευχή του
Αρχιεπισκόπου και πιθανόν του πολιτικού συστήματος για να περάσει την πόρτα του
πολιτικού θιάσου.
Αφήσαμε τελευταία τη
Χρυσή Αυγή η οποία δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με τους
πάντες ατιμώρητους ξαναβγαίνει στους δρόμους με τα τάγματα εφόδου και τραγουδά
«πολιτικοί, μετανάστες, αδερφές, κομμουνιστές έρχεται το Άουσβιτς θες δε θες».
Έτσι πάμε στις εκλογές,
μ’ αυτό το πολιτικό προσωπικό να θέλει να μας εκπροσωπήσει, να μας σώσει από
την οικονομική κατάρρευση, από τον κοινωνικό χάος, από την κρίση αξιών. Δεν
ξέρουμε αν εσείς είστε αισιόδοξοι αλλά εμείς δεν είμαστε.
Οι επιλογές της
Κυριακής θα κρίνουν το μέλλον της πατρίδας και όταν η ψήφος γίνεται μπαλάκι
ανάμεσα σε όλους αυτούς τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι μπορεί και να πάει
χαμένη. Και μπορεί σύντομα να κληθούμε και πάλι να ξαναεπιλέξουμε τι θέλουμε
για τη χώρα μας.
Όμως, είναι φανερή η έλλειψη ηγετών. Που θα πάρουν την Ελλάδα
στις πλάτες τους, που θα πάρουν επώδυνες αποφάσεις αλλά αναγκαίες. Που δεν θα
υποκύψουν στον λαϊκισμό, την συνωμοσιολογία, την βρόμικη πολεμική.
Που θα λένε
την αλήθεια στον ελληνικό λαό και όχι το ένα ψέμα μετά το άλλο. Και που όταν θα
κληθούν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά θα τα βγάλουν χωρίς να φοβηθούν ότι
θα καούν, γιατί πάνω απ’ όλα η πατρίδα είναι κι όχι η προσωπική επιβίωση.
Υπάρχει στους σημερινούς πολιτικούς το
αίσθημα της θυσίας; Το εθνικό συμφέρον; η συνεννόηση, η καταλαγή των παθών;
Πολύ φοβούμαστε ότι η «γκαστρωμένη» κάλπη, ό,τι κι αν κυοφορεί τελικά θα
γεννήσει ένα ακόμη «τέρας», πολιτικό και όχι μόνο. Στην υγειά μας, λοιπόν, για
το επίπεδο του πολιτικού συστήματος που διαθέτουμε. Και ας μην εκνευριζόμαστε:
Καθρέφτης είναι η Βουλή της δικιάς μας ασχήμιας.
.png)
