Το έχω ξαναπεί και δεν έχω κανένα πρόβλημα να το επαναλαμβάνω
κάθε τόσο: το τι ψηφίζει ο καθένας είναι καθαρά προσωπική του υπόθεση και δεν
πέφτει λόγος σε κανέναν άλλον. Και σε ό,τι με αφορά, δεν διανοήθηκα ποτέ να
υποδείξω σε φιλικό ή συγγενικό μου πρόσωπο ποιο κόμμα ή ποιον υποψήφιο θα
επιλέξει.
Αλλά άλλο αυτό και άλλο το δούλεμα στο οποίο επιδίδονται ορισμένοι.
Εκεί τα πράγματα αλλάζουν.
Αναφέρομαι στους ανεξάρτητους βουλευτές οι οποίοι
υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να υπάρξουν σύγκλιση και κοινή προσπάθεια των κομμάτων
και ειδικότερα των δύο μεγαλύτερων.
Αλλά ενώ αυτό διατείνονται, οι πράξεις τους
άλλα αποδεικνύουν. Οχι όλοι, αλλά ορισμένοι μας γνωστοποιούν ότι η προσπάθειά
τους δεν απέδωσε και γι' αυτό θα ψηφίσουν «παρών».
Κι εδώ είναι που πέφτει το δούλεμα. Διότι όλοι
όσοι κατοικοεδρεύουμε σ' αυτή τη χώρα γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν υπήρξε προοπτική
ή πιθανότητα να συμπορευτούν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και άρα τα όποια σχετικά
ευχολόγια δεν ήταν -και δεν είναι- τίποτα περισσότερο από έκφραση αβάσιμων
ελπίδων. Ή απλή προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων.
Αν ίσχυε το πρώτο -η εκδήλωση αβάσιμων ελπίδων-, τότε η λογική
συνέχεια της πρωτοβουλίας αυτής δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την έμμεση
αποδοκιμασία εκείνου ο οποίος αρνείται τη σύγκλιση.
Και εν προκειμένω του
ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει ως στόχο, όπως είναι δικαίωμά του, να οδηγηθούμε
οπωσδήποτε σε πρόωρες εκλογές. Μόνο που εδώ μας προκύπτει το κουφό να
επιβραβεύουν με την ψήφο τους οι συναινετικοί εκείνους που απορρίπτουν τη
συμπόρευση των κομμάτων και ακυρώνουν έτσι και τη δική τους προσπάθεια.
Αλλά τι να κάνουμε, στην Ελλάδα είμαστε, το
«παραμύθι» έχει πέραση και οι πολιτικοί ιδιαίτερες επιδόσεις στο
«παραμύθιασμα». Κι εδώ είναι που βρίσκεται η ευθύνη μας ως ψηφοφόρων. Θα έπρεπε
να εντοπίζουμε και ν' απορρίπτουμε όσους συνειδητά μας πουλάνε φύκια για
μεταξωτές κορδέλες.
Αλλά εμείς κάνουμε το αντίθετο. Τον βλέπουμε, τον ξέρουμε
τον παραμυθατζή, αλλά αντί να τον αποδοκιμάζουμε, τον επιβραβεύουμε κι από
πάνω. Και μετά μας φταίνε, λέει, οι πολιτικοί.
.png)
