Αν θέλουμε να
μιλήσουμε για τις περιπέτειες της σύγχρονης Ελλάδας, μπορούμε να ανοίξουμε τα
βιβλία της Ιστορίας που εξιστορούν τις περιπέτειες, τις ένδοξες και δραματικές
στιγμές των προγόνων από τα έπη του Ομήρου έως την Κύπρο του '74.
Οποιος
γνωρίζει Ιστορία μπορεί να αντιπαραβάλει καθημερινά τα διάφορα κοινωνικά και
πολιτικά ιδίως γεγονότα και τις διάφορες αναλύσεις ειδικών και μη και θα
διαπιστώσει ότι, αν αλλάξει τα ονόματα των πρωταγωνιστών των πολιτικών
εξελίξεων, θα καταλάβει ότι δεν πέρασε καθόλου «ιστορικός χρόνος» από την εποχή
λ.χ. του Πελοποννησιακού πολέμου.
Κάλλιστα, ο ιστορικός Θουκυδίδης θα μπορούσε
να είναι αρθρογράφος σε σημερινή πολιτική εφημερίδα, παρομοίως και ο Κλέων ο
δημαγωγός και άλλοι εγκρατείς, αλλά και δημαγωγοί πολιτικοί.
Η Εκκλησία του
Δήμου της αρχαίας Αθήνας κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου σε τίποτε
δεν διαφέρει από τη Βουλή των Ελλήνων, η μόνη διαφορά τους είναι ο τόπος, η
Εκκλησία του Δήμου συγκαλούνταν στην Πνύκα, η Βουλή συγκαλείται στα ανάκτορα
του Οθωνα, δυο - τρία χιλιόμετρα ανατολικότερα.
Το δυστύχημα είναι ότι
ομοιάζουν απόλυτα κατά την εποχή που η αρχαία Αθήνα είχε μπει στην τροχιά της
καταστροφής και οι ρήτορες, όπως και ο λαός, βρίσκονταν σε παραίσθηση σαν τον
ετοιμοθάνατο που είναι πολύ αισιόδοξος για την πορεία της υγείας του λίγο πριν
πεθάνει.
Και μια που πιάσαμε το μακάβριο θέμα των ετοιμοθάνατων, τον ασθενή που
τον τριγυρίζουν κομπογιαννίτες, μάγοι θεραπευτές και του τάζουν θεαματική
ανάρρωση και τον φορτώνουν φυλαχτά και εικόνες στο μαξιλάρι του, αυτόν τον
άρρωστο τον...
χάνουμε! Μετά τον θάνατο του αρρώστου, οι κομπογιαννίτες
εξαφανίζονται ή, το χειρότερο και το συνηθέστερο, μένουν και αποδεικνύουν «ότι
δεν έφταιγε η θεραπεία που έδωσαν, αλλά ότι δεν εφάρμοσε ο ασθενής ακριβώς τη
δοσολογία των φαρμάκων»!
Σήμερα προ των ανεπιθύμητων εκλογών έχουμε ομοίως
κομπογιαννίτες πολιτικούς που έχουν μαντζούνια να μας σώσουν, αρκεί να τους
ψηφίσουμε.
Προσωπικά είμαι σε δίλημμα και δεν ξέρω τι είναι το λιγότερο
επικίνδυνο, αν τα πιστεύουν αυτά που τάζουν ή τα λένε εν γνώσει της
αντικειμενικής αδυναμίας να πραγματοποιηθούν. Καταλήγω ότι θα είναι λιγότερο
επικίνδυνοι αν δεν τα πιστεύουν, διότι σε αυτή την περίπτωση θα έχουν την
ευφυΐα να το στρίψουν το καράβι αντίθετα, ενώ, αν τα πιστεύουν, θα το ρίξουν
στα βράχια, όντας βέβαιοι ότι θα σπάσουν τα βράχια (τρόικα) και όχι το καράβι!
Πάντως, ο επιβάτης (πολίτης) έτσι κι αλλιώς θα την πληρώσει, αλλά προτιμότερο
να τον αποβιβάσει ο καπετάνιος αλλού γι' αλλού παρά να τον ρίξει στα βράχια.
.png)
