Τώρα που ένας κύκλος κλείνει, αυτός που άνοιξε
4 χρόνια πριν από το Καστελόριζο με την είσοδο της χώρας στην εποχή των
Μνημονίων, είναι η κατάλληλη ώρα να αρχίσει να γράφεται ο απολογισμός. Τι
ακριβώς συνέβη; Νομίζω ότι ο τίτλος είναι «ραντεβού των τυφλών στα τυφλά». Και
εξηγούμαι.
Κακές πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης συναντήθηκαν με κακές
πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας και το αποτέλεσμα ήταν εκ των προτέρων δεδομένο.
Ενα κάκιστο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο τόσο για την ελληνική
κρίση όσο και για τη διαχείριση του ευρώ και της Ευρωζώνης.
Ακόμη και σήμερα που η πολιτική και οικονομική
σταθερότητα της Ελλάδας φαίνεται διασφαλισμένη, που ο εφιάλτης του «Gr-exit»
μοιάζει μακρινός, δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρή δεύτερη γνώμη: το Μνημόνιο
απέτυχε. Γιατί οδήγησε στην «εξαΰλωση» του 1/3 της ελληνικής οικονομίας.
Ενα
σχέδιο που οδηγεί στην απομείωση περίπου του 30% του ΑΕΠ μιας χώρας και σε
αντίστοιχη συρρίκνωση εισοδήματα, εργασία και κοινωνικές δαπάνες μόνο
αποτυχημένο μπορεί να χαρακτηρισθεί. Ακόμη και όταν η χώρα συνεχίζει να
επιβιώνει και να εμφανίζει σημάδια επανεκκίνησης.
Υπήρχαν εναλλακτικά σχέδια για την έξοδο της
Ελλάδας από την κρίση. Ομως, το πολιτικό σύστημα, με τεράστια ευθύνη των
κυβερνήσεων του Γ. Παπανδρέου, ουδέποτε τα επεξεργάστηκε, τα σχεδίασε και
κυρίως ποτέ δεν τα διαπραγματεύτηκε με σοβαρότητα με τους εταίρους μας.
Μαζί με το Μνημόνιο, απέτυχαν εξίσου και οι λεγόμενες
«αντι-μνημονιακές» δυνάμεις. Γιατί αρκέσθηκαν σε μια φτωχή διαχωριστική γραμμή
(Μνημόνιο-αντιμνημόνιο), βούλιαξαν στον εθνολαϊκισμό, συμπορεύθηκαν με ό,τι πιο
αντιδραστικό και καθυστερημένο έβγαλε στον αφρό η «κουλτούρα της αγανάκτησης»
και, τώρα που ο κύκλος της χώρας αλλάζει, αναζητούν στρατηγική πυξίδα και
πολιτική διεύθυνση. Μάλλον πολύ αργά. Τα χθεσινά επεισόδια στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
το αποδεικνύουν.
Νομίζω ότι το μεγάλο στοίχημα του νέου κύκλου που
ανοίγει είναι να ξεφύγουμε από τη διπλή αποτυχία. Νέα Μνημόνια δεν θέλουμε,
αλλά την Ευρώπη τη χρειαζόμαστε. Απόλυτα και ολοκληρωτικά. Πάση θυσία, για να
συνεννοούμαστε με κάποιους «συντρόφους» του ΣΥΡΙΖΑ. Μια άλλη Ευρώπη είναι
εφικτή και επιθυμητή.
Αλλά αυτήν θα τη δημιουργήσουν μόνο δυνάμεις της
μεταρρύθμισης και του ευρωπαϊσμού. Του ευρωπαϊσμού πάση θυσία.
Υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις; Ανοίγω κατάλογο: Σουλτς, Σρέντερ,
Φίσερ. Επίσης, Σμιτ, Ντελόρ, Πιζανί, Πιγκάς, Ανρί Λεβί. Ακόμη Κον Μπεντίτ,
Φερχόφσταντ, Μόντι. Και Σβόμποντα και Χάμπερμας και πολλοί άλλοι. Που ανοικτά
κατήγγειλαν τις «ακρίδες» της τρόικας και της αυτοκράτειρας Μέρκελ, αλλά ποτέ
δεν έχασαν από το βλέμμα τους την πυξίδα του μεταρρυθμισμού και του «πάση
θυσία» ευρωπαϊσμού.
Νομίζω ότι αυτό είναι και το κεντρικό διακύβευμα των
ευρωεκλογών, πέρα από τα «καθ' ημάς»: Να ξανατεθεί το στοίχημα της άλλης
Ευρώπης. Με μεγαλύτερη σοφία απ' όλους, μετά από μια τετραετή διαδρομή στην
«Κόλαση». Της «πάση θυσία Ευρώπης» επαναλαμβάνω. Γιατί δίπλα μας εξακολουθούν
να κυκλοφορούν αρκετοί «Λαφαζάνηδες»...
.png)
