.Tί θα κάνει αν χάσει ο Τσίπρας... ;Θα γίνει μέρος της διεξόδου που αναζητεί η ελληνική οικονομία ή θα αποτελέσει ξανά το «βαρίδι» στη σωτηρία της χώρας;

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι είτε πρώτο είτε δεύτερο κόμμα στις εκλογές, επομένως, θα τον βρούμε μπροστά μας. Κι επειδή η αυτοδυναμία φαντάζει όνειρο απατηλό για τα κόμματα, ο κ. Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να καθίσει και να δει που θα πάει η χώρα μετά από τις εκλογές.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας. Επτά στους 10 το επιθυμούν και το δηλώνουν με κάθε τρόπο. Ποιος δεν σέβεται τη γνώμη και την ψήφο του ελληνικού λαού, ακόμη κι αν έχει κάνει λάθος στις κάλπες; Αν ο κ. Τσίπρας και η παρέα του δεν σέβεται τον πολίτη τότε καλύτερα να παραιτηθεί και να μην το παίζει δημοκράτης.

Επομένως, την 21η Σεπτεμβρίου η χώρα έχει δύο πράγματα μπροστά της: Είτε θα μπει σε κύκλο ακυβερνησίας, ξανά με εντολές σχηματισμού κυβέρνησης, καθυστερήσεις και σοβαρές απειλές για την οικονομία, είτε όλα τα κόμματα πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου και θα πρέπει να βρουν άμεσα λύσεις. 

Γιατί πάνω απ' όλα είναι η Ελλάδα, η πατρίδα και η ανάγκη να κυβερνηθεί κι όχι το κομματικό μαγαζάκι του καθενός τυχάρπαστου πολιτικού που δεν έχει αίσθηση του τι θα πρέπει να αποφύγει η χώρα. Κι αυτό είναι οι νέες εκλογές εντός του Οκτωβρίου ή το Νοέμβριο και τότε θα κυβερνιώμαστε... υπηρεσιακώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια αλλοπρόσαλλη τακτική σχετικά με τις συνεργασίες. Πότε απορρίπτει συνεργασίες με το παλιό, δηλαδή με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και το Ποτάμι. Μετά αφήνει και κάποιο ανοικτό παράθυρο για συναινέσεις, στη συνέχεια ξανασηκώνει το μπαϊράκι της αυτοδυναμίας και το γαϊτανάκι της ασάφειας συνεχίζεται.

Κανείς δεν ξέρει επομένως τι θα κάνει ο Τσίπρας αν βγει πρώτος αλλά χωρίς αυτοδυναμία, πολλώ δε μάλλον αν βγει δεύτερο κόμμα. Θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι με το παλιό; Θα πάρει αποφάσεις για συνεργασίες; Θα είναι ο ίδιος στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ή θα αποσυρθεί; Θα αφήσει άλλους να κυβερνούν κι αυτός να πυροβολεί από απέναντι;

Προσέξτε. Δεν πρόκειται για κάποιο απίθανο σενάριο, ούτε μια κουβέντα για να περνά η ώρα. Είναι μια πραγματικότητα που πιθανότατα θα αντιμετωπίσουμε, θα την βρούμε μπροστά μας και πρέπει να προετοιμαζόμαστε για το καλύτερο και το χειρότερο.

Φαίνεται ότι στην Κουμουνδούρου δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός τους. Από ποιον κινδυνεύουν στις κάλπες. Νομίζουν ότι πολεμώντας τον Λαφαζάνη και τη Ζωή θα περιορίσουν τις απώλειες από αριστερά και θα πάρουν αυτοδυναμία. Κούνια που τους κούναγε. 

Ο εχθρός δεν είναι ο Λαφαζάνης σύντροφοι. Ο εχθρός είναι ο ελληνικός λαός που βαρέθηκε τους σωτήρες τύπου Τσίπρα. Συναινέσεις χρειάζεται η χώρα για να πάει μπροστά. Να υπάρξει μια σταθερή κυβέρνηση με προγραμματική συμφωνία, να αρχίσει να κινείται το σύστημα, να ξαναδουλέψει η χώρα, να παράξει, να φέρει επενδύσεις, να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη.

Ο εχθρός λοιπόν του Τσίπρα ή όποιου αποκλείει τις συνεργασίες είναι ο ελληνικός λαός που θέλει να μαζευτούν στο ίδιο τραπέζι όλες οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Από αυτόν θα το... βρει αν συνεχίσει να τους προ

σβάλλει απορρίπτοντας εξ αρχής αυτός που θέλει η πλειοψηφία. Με το στείρο «όχι» που ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί και με τη συνεχή επίκληση της αυτοδυναμίας το μόνο που θα κάνει είναι να μειώσει τα ποσοστά του. Κι αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό, όμως ακόμη και δεύτερο κόμμα να βγει θα πρέπει να παίξει ένα ρόλο.

 Είτε να συνεργαστεί είτε να κηρύξει αντιμνημονιακό αγώνα κατά του μνημονίου που αυτός υπέγραψε. Για να δούμε λοιπόν. Θα γίνει μέρος της διεξόδου που αναζητεί η ελληνική οικονομία ή θα αποτελέσει ξανά το «βαρίδι» στη σωτηρία της χώρας; Θα γίνει βοηθός στην ανάσταση της Ελλάδας ή θα ξαναπαίξει το ρόλο του ολετήρα;