.Στο σταυροδρόμι... Ο πρωθυπουργός θα βρεθεί πολύ γρήγορα σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ 

Ο πρωθυπουργός θα βρεθεί πολύ γρήγορα σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Θα πρέπει να επιλέξει τον δρόμο του ευρώ ή τον δρόμο της δραχμής. Στον δρόμο του ευρώ δεν μπορείς να πορευθείς με τον κ. Λαφαζάνη ή και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Απλά δεν μπορείς, γιατί είναι περίπου σαν να ζητάς από μουσουλμάνο να αρχίσει να τρώει χοιρινό. 

Δεν γίνεται. Ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση εργασιακών σχέσεων, μειώσεις στο ασφαλιστικό και όλα τα υπόλοιπα που απαιτούνται για να υπάρξει συμφωνία και να μείνουμε στο ευρώ δεν... καταπίνονται από βουλευτές και στελέχη διαφόρων τάσεων και αποχρώσεων.

Τα «αφεντικά» της Ευρωζώνης έχουν αποφασίσει όμως ότι οι κανόνες είναι κανόνες και πως αν η συμφωνία στην οποία κατέληξαν με τον κ. Τσίπρα και τον κ. Βαρουφάκη δεν υλοποιηθεί τάχιστα, η ρευστότητα του ελληνικού κράτους θα παραμείνει μηδενική. Ο πρωθυπουργός πάλι θεωρεί ότι προσπαθούν να του φέρουν την τρόικα και τα μνημόνια από την... πίσω πόρτα. 

Μα δεν το έκρυψαν ποτέ. Βάφτισαν την τρόικα «θεσμούς» και το μνημόνιο «χρηματοδοτικό πρόγραμμα», αλλά ποτέ δεν άφησαν να εννοηθεί ότι δεν θα υπάρξει αξιολόγηση και νέο πρόγραμμα. Οσο, μάλιστα, περνάει ο καιρός και δεν γίνεται τίποτα, συσσωρεύεται το δημοσιονομικό κενό που θα πρέπει να καλυφθεί. 

Οι συναντήσεις με την τρόικα μπορεί να διεξάγονται στις Βρυξέλλες. Ορισμένες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης γίνονται δεκτές. Στο τέλος της ημέρας, όμως, μιλάμε για αυστηρή επιτήρηση και πρόγραμμα. Μερικοί θεωρούν ότι αυτό είναι απαίτηση μόνο του Βερολίνου. Κάνουν λάθος. 

Επιμένουν όλοι σε αυτήν τη γραμμή, Νότιοι, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Οι άνθρωποι που νοιάζονται για τη χώρα μας, όπως ο κ. Γιουνκέρ, έχουν κάψει πολύ πολιτικό κεφάλαιο στηρίζοντας την Ελλάδα, αλλά κάπου σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Τους καίμε μόνοι μας, άλλωστε, με διαρροές, δηλώσεις και μια απερίγραπτη έλλειψη επαγγελματισμού. Χάνουμε φίλους καθημερινά και δεν το καταλαβαίνουμε.

Είναι προφανές πως κάποιοι έχουν πείσει τον κ. Τσίπρα για δύο πράγματα: πρώτον ότι αποκλείεται να αφήσουν η Ευρωζώνη και η ΕΚΤ την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και δεύτερον πως τα πράγματα θα αλλάξουν πολιτικά στην Ευρώπη το φθινόπωρο. Το πρόβλημα; Το φθινόπωρο είναι πολύ μακριά και η ελληνική χρεοκοπία δεν είναι πλέον τόσο μεγάλη απειλή. 

Το ΔΝΤ τη θεωρεί διαχειρίσιμη, σε αντίθεση με το 2012, όταν η κ. Λαγκάρντ έπεισε την κ. Μέρκελ για το αντίθετο. Οι αγορές επίσης τη θεωρούν διαχειρίσιμη. Και αυτό είναι πολύ κακό για τη δική μας διαπραγματευτική θέση. Κάποια κυβερνητικά στελέχη συνεχίζουν να υπονοούν ότι θα βρεθούν λύσεις από την Κίνα ή τη Ρωσία. 

Ο,τι βοήθεια και αν υπάρξει από εκεί δεν θα λύσει ποτέ το χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας και δεν θα γίνει σε «ανοικτή ρήξη» με την Ευρώπη. Το παγκόσμιο σύστημα έχει κανόνες και «τρόπους» που δεν τσαλαπατούνται έτσι εύκολα.

Οπότε; Ο κ. Τσίπρας πρέπει να μαζέψει πολύ γρήγορα το κόμμα και τους υπουργούς για να προχωρήσει η διαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη. Θα χρειασθεί επίσης να δώσει ένα-δύο πολύ μεγάλα διαπραγματευτικά ανταλλάγματα για να μπορέσει να πείσει τα «αφεντικά» της να μην κόψουν τη ρευστότητα στην Ελληνική Δημοκρατία. 

Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να είναι αυτά, μπορώ όμως να προβλέψω με βεβαιότητα ότι δεν θα περνάνε καθόλου εύκολα από τις εσωτερικές Συμπληγάδες του κ. Τσίπρα. Πατώντας σε δύο βάρκες μέσα σε μια θύελλα δύσκολα επιβιώνεις. Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί εύκολα να πορευθεί τον δρόμο του ευρώ με το κόμμα και τα στελέχη που έχει σήμερα. 

Ο κίνδυνος είναι να αρχίζει να πορεύεται στον δρόμο της δραχμής χωρίς να το έχει πάρει πραγματικά απόφαση, απλά και μόνο γιατί θα περνάει ο χρόνος, δεν θα γίνεται τίποτα, οι δισταγμοί θα πολλαπλασιάζονται και το κεφάλαιο της χώρας διεθνώς θα απομειώνεται θεαματικά. 

Αλλωστε στη δραχμή δεν πας την ημέρα που κάποιος πατάει το κουμπί για να τυπώνει ο Χολαργός. Στη δραχμή πας «γλυκά», σταδιακά και το συνειδητοποιείς την ημέρα που βλέπεις τη στεριά πολύ μακριά και λες «μπα αποκλείεται να μπορέσω εγώ να κολυμπήσω μέχρις εκεί και να σωθώ»...