.Το Βατερλώ της αριστείας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Επιτέλους βρέθηκε ο άνθρωπος να θέσει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, να μιλήσει την καθαρή γλώσσα της αλήθειας. Είναι δε ευτύχημα, που τύχη αγαθή τον άνθρωπο αυτόν τον έφερε να κρατά την κατάλληλη στιγμή τα ηνία της πιο ευαίσθητης περιοχής του δημόσιου βίου μας, της παιδείας.

Ηταν κοινό μυστικό τόσες δεκαετίες τώρα, πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από το σύνδρομο της αριστείας. Δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές και φοιτητές επιδιώκοντας την αριστεία σε όλους τους τομείς δημιουργούσαν ένα φράγμα γύρω από την εκπαιδευτική διαδικασία και την εμπόδιζαν να ανθίσει. 

Οι δαιμόνιες αυτές κάστες των αρίστων -ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη- απέκλειαν την εκπαίδευση από τα γνήσια αισθήματα του ελληνικού λαού και έχοντας στην κατοχή τους τα φοβερά εργαλεία της γνώσης καταπίεζαν την κοινωνία με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Η αντικοινωνική αντίληψη περί αριστείας δηλητηρίαζε όλους τους κοινωνικούς ιστούς, την πολιτική, την οικονομία, τα γράμματα και τις τέχνες, ακόμη και τη συμπεριφορά των οδηγών απέναντι στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, τις επιδόσεις στη συζυγική κλίνη, δημιουργώντας το αίσθημα του περιθωρίου σε όσους αισθάνονταν αποκλεισμένοι από τον φρικαλέο αγώνα της αριστείας. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απόλυτης κυριαρχίας της αριστείας στην ελληνική κοινωνία είναι η σύνθεση του κοινοβουλίου το οποίο αποτελείται από τους άριστους όλων των τομέων, από την ιατρική, όπως ο κ. Μισελογιαννάτσης, τη δημοσιογραφία όπως ο κ. Κουίκ, την πατριωτική αριστεία, όπως η κ. Μακρή, και την αριστεία στην ανάγνωση αποτελεσμάτων ψηφοφορίας όπως ο κ. Τζαμτζής, ο οποίος δυστυχώς δεν εξελέγη.

Επειδή δε πιστεύω πως τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας εμφανίζονται αδρότερα στις ακραίες της στιγμές να μην παραλείψω τον διαγωνισμό αριστείας που διεξάγεται στα διάφορα πολιτιστικά κέντρα της επικρατείας όπου κυριαρχεί η νοοτροπία του «πρώτο τραπέζι πίστα». Ομως από ό,τι διάβασα σε συνέντευξη του κ. υπουργού Μπαλτά στην «Αυγή της Κυριακής» και αυτό το ζήτημα σκοπεύει να το αντιμετωπίσει. 

Διότι λέει ότι «ένας αριστερός δάσκαλος θέλει να ενώσει τα πίσω με τα μπρος θρανία», θέση άκρως μεταρρυθμιστική που απαιτεί προσεκτικές κινήσεις για να αποφευχθούν περιττές προστριβές. Ελπίζουμε δε να προεκταθεί και στα νυχτερινά κέντρα για να καταργηθεί η τυραννία του «πρώτου τραπεζιού».

Το ζητούμενο είναι η αποκατάσταση της αριστείας. Η εκπαίδευση είναι το Βατερλώ της ελληνικής κοινωνίας. Εχοντας ισοπεδώσει την αριστεία εδώ και κάτι δεκαετίες, έχοντας μετατρέψει την αριστεία σε τεχνικό ζήτημα, αδικεί κατάφωρα τους ασθενέστερους, αφού διά της αριστείας το παιδί του αγρότη μπορούσε να γίνει γιατρός. 

Στην εκπαίδευση σήμερα μαθαίνει το παιδί πως για να πετύχει του χρειάζεται η λεγόμενη αρπαχτή. Πρέπει να πάσχεις από προχωρημένο κοινωνικό καταρράκτη για να λες ότι από όλη αυτή τη δυστυχία που ακούει στο όνομα «ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα» το πρόβλημα είναι η αριστεία και όχι η αναγόρευση της μετριότητας σε κοινωνικό αγαθό, όπως έγινε ως σήμερα.

Δεν ξέρω αν ο κ. Μπαλτάς αυτό το περί «κατάργησης της αριστείας» το πέταξε pour epater les bourgeois. Πώς όμως χωρίς το αίσθημα της αριστείας θα συνεχίσει ο κ. Κουράκης να γράφει την ερωτική του ποίηση;